Tekst dramatu „Tektonika uczuć” został zaprezentowany w oryginale, czyli w języku francuskim, co mogłoby być ogromną barierą odbiorczą, jednak okazało się, iż z pozornej wady organizatorzy uczynili „cnotę”. Tutaj widz, będący pozbawiony jakichkolwiek narzędzi językowych, mógł dać się ponieść melodyjności języka francuskiego.
Spokojnie poprowadzona akcja dziejąca się tu i teraz, czytelne środki artystycznego wyrazu w postaci kostiumów, scenografii oraz muzyki pozwalały odbiorcy na samodzielne odkrywanie treści, relacji i treści uczuć zawartych w dramacie Schmitta. Choć i te z uwagi na analizę tytułu, nie są zbyt skomplikowane, bowiem już sam termin „tektoniké” (z gr.) oznacza sztukę budowania. Zatem tytułową tektonikę można uznać za swoistego rodzaju alegorię budowy uczuć. – Spektakl analizuje dogłębnie ewolucję uczuć ludzi chcących za wszelką cenę kontrolować swoje życie, uczucia, ale i życie innych – przybliżała tekst reżyserka Aldona Skiba – Lichel.
„Tektonika uczuć” jest jednym z wielu dramatów Erica-Emmanuela Schmitta pochodzącym z 1991 roku. Autor, oprócz tego, że głównie znany jest z twórczości teatralnej (sławę przyniosła mu sztuka „Don Juan on Trial” wystawiana w prestiżowym Royal Shakesperae Company) , ma na swoim literackim koncie około trzynastu powieści, m. in.: „Oskar i Pani Róża” oraz Pan Ibrahim i kwiaty Koranu.
„Tektonika uczuć”
reżyseria – Aldona Skiba – Lichel
kostiumy – E. Terlikowska
muzyka –M. Kwinta
obsada – Chantal Raulff/ Violaine Marina Helmbold/Celia Gissinger/ Charles Ugrzen